Postuum

Postuum: schrijven voor later

Een cadeau ontvangen is altijd leuk, maar ‘when it ticks all the boxes…’ Deze week kreeg ik ‘Postuum’ van Hallmark Nederland een werkelijk prachtig doosje: stevig karton, eenvoudige kleur, gouden opdruk. 
 
‘Postuum’ is een uitnodiging om te schrijven, je verhalen te delen, je advies te geven. Voor je moeder, je partner, je zoon, je beste vriendin. Voor als je er niet meer bent.
Aan wie zou ik schrijven?
Peinzend over wie of aan wie ik zou schrijven, passeren alle opties de revue. Aan mijn kinderen: alle wijze lessen die ik ze nog te leren heb. (Of misschien gewoon geen wijze lessen, maar bemoeizuchtig gezanik. Kinderen moeten hun eigen weg vinden). Aan mijn ouders om ze te bedanken, omdat ze mij geleerd hebben wat doorzetten is, hoe je luistert naar mensen, voor de veilige basis en het onvoorwaardelijke vertrouwen en de liefde die ik van ze krijg. Aan mijn man, die mij altijd neemt zoals ik ben, elke dag weer. Dan ga ik heb vertellen hoezeer ik dat waardeer, en dat ik uitkijk naar nog minstens 3 x 20 jaar met hem. Aan mijn schoonouders, die mij met zoveel liefde op hebben genomen en voor mij, mijn kinderen, mijn gezin een altijd een veilige haven zijn. Maar misschien ook wel aan die vriendin, die ik toen niet begreep, en met wie het contact verwaterd is. Dat ik er nu anders tegenaan kijk. Of misschien wel aan mezelf. (Al wordt dan de naam van het doosje minder toepasselijk: ikzelf kan het na mijn dood niet meer lezen…)
 
Het doosje bevat mooi papier, stevige enveloppen met een gouden opdruk, een pen, en verzegelzegeltjes. En de potentie om jouw verhaal, wat dat dan ook mag zijn, en met wie je het dan ook wilt delen, liefdevol aan het papier te geven. ‘Papieren liefde’. 
 
Postuum zit nog in de conceptfase, een paar vroege vogels zoals ik mogen ‘m eerst uitproberen. Het zet mijn creatieve brein in ieder geval ‘aan’, heerlijk! Voor wie zou jij schrijven?
 
#paperlove #pratenoverlater #alsikdoodben #schrijfliefde #leven #dood #herinnering
Meer informatie vind je hier!
jeugdwijding

een artikel in de Volkskrant

Deze week stond er een artikel in de Volkskrant over de ‘jeugdwijding’, een rite-de-passage voor tieners. Vorig jaar op het celebrantensymposium van Universiteit voor Humanistiek hoorde ik voor het eerst over dit ritueel voor jong volwassenen. Een van de sprekers daar begeleidde jeugdkampen in Zweden.

Een week lang verdiepen jongeren op de drempel van volwassenheid zich in multiculturele, maatschappelijke vraagstukken, in het verkennen van hun plek in de maatschappij. Ze leren over muziek, poëzie, er zijn workshops over publiek spreken en debatteren. Ze spreken over zelfvertrouwen, groepsdruk, seksualiteit, wensen, geloof en dromen. De week wordt afgesloten met een publiek ritueel. Ouders en grootouders zijn getuige van de stap die hun (klein)kind zet naar volwassenheid, van hun groei en ontwikkeling.

Wat een prachtige manier om onze jongeren naar volwassenheid te begeleiden! Een rite de passage voor zowel ouder als kind: Als ouder geef je je kind vertrouwen, ruimte en toestemming om los te laten. Als kind krijg en accepteer je de verantwoordelijkheid, om zelf na te denken, om stappen te zetten naar zelfstandigheid.

Zou jij hiervoor openstaan, voor jouw kind, of voor onze jongeren?

jeugdwijding

Tieners maken een rite de passage door