Drijfveren: waarom ik mijn werk zo leuk vind

Vorig jaar kwam Dorine van Bree van de Werkcoach mij interviewen over mijn drijfveren. Wat ik zo waardeer aan mijn vak, waarom ik dit gekozen heb, en welk advies ik heb voor mensen die op het punt staan te switchen. Mooi om zo uitgenodigd te worden om na te denken over je drijfveren en je proces.

Ik wil twee stukjes uit het interview met je delen:

Wat is er zo leuk aan mijn werk:

Wat is het verschil tussen mijn werk vroeger en mijn werk nu:

 

De vier niveaus komen vaker terug in mijn werk en als ik uitleg aan mensen wat ik precies doe. Het fysieke, cognitieve, emotionele en spirituele niveau heeft elk mens in zich, maar vaak heeft een van de niveaus de voorkeur. Identificeren welk niveau de voorkeur heeft, kan mij helpen om goed aan te sluiten bij de behoeften van ‘mijn’ familie. Goed luisteren en opletten, dus! Maar als je bedenkt dat de gasten op alle vier niveaus acteren, moet je als professional dus ook zorgen dat je op alle vier niveaus in de viering iets te bieden hebt. Vakwerk, dat ritueel begeleiden! 😉

Als je meer wilt weten over mijn werk, of vragen hebt, altijd bereid!

Als je het hele filmpje wilt zien, of als je nieuwsgierig bent naar de andere ‘bijzondere beroepen’ die Dorine heeft verzameld, kijk dan even op haar site. Na aanmelding krijg je een paar dagen lang elke dag de link naar een filmpje!

 

 

De watermethode

Gisteren leerde ik over de watermethode, een opbaartechniek voor foetussen en vroeg overleden kindjes. Ik was samen met een dertigtal anderen te gast bij Barbara Uitvaartverzorging Utrecht waar FUNIQ alweer de vijfde informatieavond verzorgde over deze techniek.

Watermethode

 

Niet alleen hebben we handvaten aangereikt gekregen over hoe we de watermethode kunnen uitvoeren en waar we op moeten letten als uitvaart- en zorgprofessionals, maar de methode wordt ingebed in zorgzame aandacht op álle niveaus. Op welke manier geven we ouders die een intense periode beleven, de best mogelijke start om te rouwen.

De techniek is ontwikkeld en beschreven door Ilona Tiemens- van Putten, en inmddels uitgeprobeerd en fijn bevonden door o.a. de mensen van het Gelre ziekenhuis. Door het kindje in water te leggen, blijft de vorm en kleur langer mooi, en dat stelt ouders in staat om meer tijd te nemen hun kleintje te leren kennen. Het kindje kan nog aangeraakt worden, en vastgehouden, om daarna weer in zijn of haar bakje te rusten. 

Ik ben er na gisterenavond van overtuigd dat de watermethode een mooie bijdrage kan zijn aan dit proces. Bedankt Esther FaberIlona Tiemens-van Putten en Janet Molewijk!

Meer informatie? Ask me, of kijk op: http://www.watermethode.nl/

#ritueelbegeleiden #vierniveaus #zorgvoordemens

Ik rouw je groot

Ik rouw je groot

 

Op Wereldlichtjesdag Lunetten was het thema dit jaar: “Ik rouw je groot”.

Marijke Jansen vertelde over het verlies van haar Vera, en ik schreef  haar dit gedicht.

Ik rouw je groot

Gedicht ter ere van Wereldlichtjesdag 2017

“Ik rouw je groot” gaat over hoe een overleden kind een plekje krijgt in ons hart, hoe we bedenken hoe hij of zij had gegroeid, fantaseren over zijn of haar levenspad, en we het kind op die manier een leven lang met ons meenemen. Dat het er altijd is. Met verdriet, en liefde.

 

10 december is Wereldlichtjesdag in Lunetten-Utrecht

Wereldlichtjesdag

Tekening door Wina Oosterhoff: Lichtjes in het donker

Op de tweede zondag van December worden om 19.00 uur over de hele wereld overleden kinderen herdacht. Dit jaar gebeurt dit ook in een intieme lichtceremonie in Lunetten-Utrecht: Wereldlichtjesdag.

Vijf professionals die ook in hun werk rouw tegenkomen, hebben de handen ineens geslagen om de organisatie hiervan op zich te nemen. “Omdat rouw zolang bij je blijft, een leven lang, eigenlijk. Een overleden kind wordt nooit vergeten, en het kan zo troostvol zijn, als ook die naam weer genoemd mag worden. Die ruimte moet iedereen die daar behoefte aan voelt, krijgen.” zegt Carlien van Geffen, een van de initiatiefnemers.

Ook Kyra Stefels van Kyra coacht komt rouw tegen in haar praktijk: “Het is een thema dat in zoveel levens een plek heeft en is te vaak niet zichtbaar voor de buitenwereld. Fijn om hier daarmee wel naar buiten te kunnen treden en samen hopenlijk troost te vinden.

Toen Jill Hussen van De Smaak van Fort Lunet IV hoorde van dit initiatief, zegde zij ook belangeloos haar medewerking toe. “Wij zijn er ook voor de wijk, en daar past deze ceremonie heel mooi in. In de Tuin van Fort Lunet IV kleden we het mooi aan, en we stellen wat lekkers te eten en te drinken ter beschikking.”

Lize Nijenhuis van Rouwinzicht: “Vaak denken mensen dat op deze dag alleen kleine kinderen herdacht worden, maar ook het verlies van een volwassen kind heeft een grote impact op mensen. En ook deze mensen zijn welkom op Wereldlichtjesdag: alle kinderen die gemist worden, mogen worden herdacht.”

Muziek kan erg troostrijk zijn en Karin Menken en John Jacobs van Hartenlied komen de ceremonie muzikaal omlijsten. “Ik heb vaker gezongen op herinneringsbijeenkomsten en je merkt dat muziek kan sterken. Je kunt er je gevoel in kwijt, het raakt iets aan. John en ik komen graag naar mijn oude wijk Lunetten voor deze bijeenkomst.”

Als je ook wilt komen, meldt je dan even aan via WLDLunetten@gmail.com, dan zetten wij een kaarsje voor je klaar. Is Lunetten-Utrecht voor jou te ver? In het hele land wordt Wereldlichtjesdag gevierd en op deze site kun je vinden waar bij jou in de buurt er eentje plaatsvindt.

 

De groene auto – Tien jaar rouw

Tien jaar. Tien jaar geleden. Tien jaar geleden vandaag.

Na een ziekbed dat gelukkig kort, maar heel intensief was, moesten we afscheid van je nemen. Ik van mijn schoonvader. Mijn man van zijn vader. Mijn schoonmoeders van hun (ex)man. Onze kinderen van hun Opa Cees. Een verdrietig afscheid, met her en der wat onmacht. Onuitgesproken zaken. Onaffe eindjes.

De groene auto

Je liet jouw auto aan Hayo na. Een tweede auto voor van die duurzame types als wij.. In eerste instantie wilden we hem verkopen, maar dat bleek nog niet te kunnen. Jouw Spartan, met je eigen handen gebouwd. Als je de motorkap open doet & de tie-wrapjes ziet, de praktische oplossingen voor niet-alledaagse autobouwproblemen, daarin liggen zoveel verhalen besloten, en zoveel herinneringen…  De Spartan bleef.

De groene auto

De auto van Opa Cees

De Spartan bouwde jij zelf. In de deel heb je uren zitten werken en alle onderdelen zelf aan elkaar verbonden. Je was apetrots op jouw kunstwerk en hebt er jarenlang zelf dagelijks in gereden.  Jullie waren lid van de Spartanclub, waarmee jullie regelmatig een weekend weg gingen. Jij schreef met veel plezier columns voor het clubblad. Toen Hayo, jouw zoon, zijn rijbewijs haalde, had jij een nieuwe navigator en hebben jullie samen een paar mooie rallies gereden en heel veel plezier gemaakt. Op onze trouwdag werd de ‘Fries-weidegroene’ auto prachtig opgepoetst en versierd bij ons afgeleverd: jouw bijdrage aan de festiviteiten.

Onze kinderen waren 3 en 0 jaar toen jij stierf en hebben nauwelijks herinneringen aan een levende jou. Wat ze wel hebben, zijn de verhalen. En die rare groene auto af en toe voor de deur. Terwijl mijn zoon en een vriendje zich nestelen in de comfortabele kuipstoelen, hoor ik de zoon vertellen: “Deze auto is van Opa Cees. Hij heeft hem helemaal zelf gebouwd. En nu heeft mijn papa hem gekregen, want Opa Cees is dood.” Als het mooi weer is en we gaan een stukje rijden, vragen de kinderen: ‘Met de fiets? Of met de auto van Opa Cees?” En het dametje vroeg zich zelfs af, of de auto van Opa Cees er nog is, als zij gaat trouwen.

Spartan

De Trouwauto

Toen twee weken geleden Tom Petty ook stierf, raakt ons dat een beetje extra. Jij was groot fan van Petty & zijn ‘Free Falling’ is gedraaid op jouw uitvaart, en nog heel vaak daarna. Vandaag nog een beetje meer dan anders heb jij een plek in ons leven. Vertellen we verhalen over jou. Delen we jou met de kinderen. De band met jouw vrouw blijft bestaan en ook bij haar valt jouw naam regelmatig en met liefde. We kijken terug op tien jaar. Tien jaar liefde, rouw, en dankbaarheid.