Tag Archief van: Mooivak

Ritueellab 13 november: Oogsten en Zaaien

Image may contain: one or more people, text that says "WOENSDAG 13 NOVEMBER 2019 OOGSTEN EN ZAAIEN' 13.30 16.00 UUR VINKEL RITUEELLAB"

Het laatste ritueellab van 2019 gaat over oogsten en zaaien: Wat ging er goed afgelopen in het achterliggende seizoen? Wat maakte je waar? Wat heb je geleerd?

En daar komt dan automatisch uit voort: vooruitkijken: wat ga je anders doen? Wat ga je leren? Wat ga jij zaaien?

Een middag in goed gezelschap bijpraten, nadenken, delen en ontmoeten.

We beginnen om 13.30, ronden om 16.00 uur af. Gastvrouw Christien zorgt voor iets lekkers bij de koffie en de thee. Jouw bijdrage in de kosten is € 15,- per persoon, en je mag tot 3 dagen tevoren kosteloos afzeggen.

Zien we je in Vinkel?

Eenhoorn

Stappen op het levenspad

Een ritueel wat ik uitvoer in een viering kan ik meestal niet delen, maar bij deze kan ik dat wel! Op 18 mei mocht ik op de Uitvaartmarkt Woerden een ritueel uitvoeren. En dat in de prachtige aula van de Algemene Begraafplaats aan de Meeuwenlaan!  ‘Stappen op het levenspad’, heb ik het genoemd. Speciaal voor deze dag ontworpen, geschreven en vormgegeven.

Kijken: levenspad

In de aula ligt een levenspad, betekend met krijtstift. Op het pad zie je de voetsporen, de voetstappen van deze vrouw. En op het pad staan 4 paar schoenen. Het levensverhaal van deze mevrouw wordt in grote lijnen geschetst. Ik vertel niet alle hoogtepunten, mijlpalen en wetenswaardigheden, maar eigenlijk vertel ik anekdotes rondom vier thema’uit haar leven. Zelfstandigheid, Vrijheid, Open blik en Plezier.

Luisteren: anekdotes over Mia

We luisteren naar hoe Mia als zesjarige op pad ging met haar poppenwagen, zonder dat tegen iemand te zeggen. Hoe zij vluchtte voor verdriet in alle verre reizen die zij maakte. Hoe nieuwsgierigheid voor haar een voorwaarde was voor het moederschap, telkens iets nieuws ontdekken in het slootje, aan het eind van de straat, of bij die nieuwe jongen uit de klas. En hoe zij magisch plezier beleeft aan haar kleinkinderen, al haar creativiteit de vrije teugels geeft, om telkens ook hen te verrassen en te verwonderen.

Eenhoorn

De eenhoorn staat voor het magische plezier dat zij schepte in het grootmoederschap.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voelen en bewegen: stappen op het levenspad

Terwijl ik vertel, nodig ik telkens een familielid uit om de schoenen van het levenspad te halen. Zij zetten die op Mia’s kist. Als we aan het einde van het levenspad gekomen zijn, staan er vier paar schoenen op de kist. Háár pad eindigt hier, haar stappen houden hier op. Maar wat wij leren van haar, van haar stappen op het pad, daarvoor heb ik een symbooltje meegenomen: Een koffertje, een vrije vogel, een bril en een magische eenhoorn. Die staan voor de zelfstandigheid, de vrijheid, haar open blik & plezier. Die symbolen gaan in een buideltje en mogen mee met de familie, want die lessen, die symbolen, die herinneringen, die mogen met hén mee op hún pad.

 

 

Stappen op het levenspad - Sandalen Stappen op het levenspad: Open blik Stappen op het levenspad - Mooie hakken Stappen op het levenspad: Vier paar schoenen Stappen op het levenspad- symbolen

De beweging die ik in de viering breng: letterlijk even opstaan, iets pakken en ergens anders neerzetten, die zorgt ervoor dat we onze zintuigen kunnen afwisselen. Luisteren, kijken, voelen, bewegen. De handeling – de schoenen teruggeven aan Mia – helpt ons realiseren dat dit stuk van háár is, haar keuzes zijn geweest. De symbooltjes in het buideltje is wat we meenemen, omdat we haar zo kunnen herinneren. Want wat we van haar leren, dat kunnen wij voor altijd vasthouden.

Maatwerk: telkens opnieuw, telkens anders

Een prachtig pad om te beschrijven, en een fijn ritueel om uit te voeren, deze stappen op het levenspad! Met dank aan de bezoekers op die warme lentedag, en natuurlijk aan Nicole Fazzi-Burgers en Karin Horsting voor het organiseren van deze mooie energieke, levendige markt rondom afscheid en uitvaart.

Als jij nou ook een maatwerkritueel wilt, om de viering kracht bij te zetten, bel me dan!

Nieuwe datum Ritueellab ‘Patchworkgezinnen’: woensdag 11 september

Voor de zomer lukte het net niet met al die drukke collega’s, maar we hebben een nieuwe datum geprikt voor dit mooie thema: Woensdag 11 september! Dan gaan we samen om tafel om het thema ‘Patchworkgezinnen’ nader te bekijken. In een van de vorige labs werd dit idee getipt, dus daar gaan we graag mee aan de slag!  Christien van Bergen is onze gastvrouw in Vinkel, dus weer een zuidelijke  (nou ja, voor mij dan) editie! Het zou mooi zijn om jullie daar (opnieuw) te ontmoeten!

Patchworkgezinnen

Ritueellab 26 juni 2019 Vinkel

Als je aan tafel schuift bij een patchworkgezin, hoe ontdek je dan hoe de hazen lopen? Welke belangen wegen zwaarder, of zijn alle belangen gelijk? Hoe doe je recht aan alles wat er speelt? Welke vragen stel je wel, of juist niet? Maar ook: hoe zou een ritueel voor een patchworkgezin eruit kunnen zien? Hoe verbindt je verschillende generaties en leeftijden aan elkaar voor de toekomst? Wat zijn jouw vragen rondom dit onderwerp?

Wat is dat, het ritueellab?

Het ritueellab is een oefenplaats voor ritueelbegeleiders. Een plek waar we elkaar kunnen ontmoeten, kunnen delen en uitwisselen. Waar we elkaar een kijkje in de keuken kunnen geven, elkaar kunnen inspireren en van elkaar kunnen leren. Ik bereid een paar onderdelen voor, breng een aanzet mee & de rest doen we samen. Ik organiseer het ritueellab voor de vijfde keer & heb er zoveel plezier aan om dit samen met jullie te delen!

Praktisch:

We beginnen om 13.30 uur, ronden af om 16.00 uur. Jouw bijdrage voor koffie, thee & wat lekkers bedraagt € 15,- . Je mag tot 3 dagen van tevoren afzeggen zonder kosten. Stuur me een appje, bericht via FB of mailtje als je erbij wilt zijn, dan zet ik je op de lijst! Kun je dit keer niet, maar wil je wel op de hoogte blijven? Abonneer je even op de nieuwsbrief, dan mis je geen enkel ritueellab meer!

Ik zie je in Vinkel!

Ritueellab 10 april

Ritueellab 10 april: Rituelen delen

Jaaaah, alweer een nieuw ritueellab in aantocht! We zijn weer te gast bij Christien van Bergen in Vinkel & het onderwerp van dit lab is: “Rituelen delen”.

We nodigen je uit om een ritueel of symbool en thema dat jij vormgegeven heb, mee te nemen en met ons te delen. Kies er een waar je blij van werd, waar je trots op bent & neem een foto mee als je die hebt! We gaan het hebben over wat voor jou werkt om tot de inspiratie voor een ritueel te komen. Hoe je je voorbereidt op de viering. Wat voor jou belangrijke aspecten zijn in de uitvoering.We gaan elkaar inspireren! Dit is een van de onderwerpen die jullie zelf hebben gekozen, dus ik ben enorm benieuwd!

Oh, en heb je ook wel eens vakliteratuur die je uit hebt, maar niet per se hoeft te bewaren? Neem mee, dan gaan we kijken of we boeken kunnen ruilen! Ritueellab 10 april

De kosten zijn € 15,- voor koffie, thee en wat lekkers.We starten om 13.30 uur en ronden af om 16.00 uur.

Laat even weten of je komt via mail, app? Zien we jullie woensdag 10 april in Vinkel?

 

 

"Dat vind ik eng!"

“Dat vind ik eng!”

Ik mag bij een mevrouw aanschuiven voor een gesprek over haar levenseinde & haar wensen voor de uitvaart en viering, later. Haar volwassen zoon en dochter zijn in de kamer, en luisteren -en griezelen- mee. Nare onderwerpen. Over kisten, dode lichamen, laatste verzorging: “Dat vind ik eng!”  We proberen te spreken over de wensen van deze mevrouw, en ik neem de griezels van de kinderen serieus. Ik vraag hen waar ze bang voor zijn, wat ze eng vinden,wat ze wel willen. Hebben zij ooit eerder een lichaam gezien van iemand die overleden is? Hoe zien zij de week tussen overlijden en uitvaart voor zich? Maar er is veel weerstand. Ze willen niet bezig zijn met ziek, of met dood. Dat is ZO eng. Het idee dat haar lichaam slechter gaat worden? Dat ze naar de dood moeten kijken? Dat hun moeder dood gaat? Brrrrr.

"Dat vind ik eng!"

Opa

Vorige week deed mijn vader ons weer eens schrikken. Hij heeft een slecht hart, dat regelmatig sputtert. En hij werd een paar dagen opgenomen na een infarct. Na een paar dagen ging ik met mijn kinderen bij hem op bezoek. Ze waren nerveus, in de hal van het ziekenhuis. Het is er groot, het ruikt er raar, Er zijn veel mensen. Ik vraag wat er is & er wordt gezegd: “Dit vind ik eng.”

Opa is aangekleed en ligt op zijn bed een boekje te lezen. Hij heeft koffie. Hij is blij verrast dat we er zijn, knuffelt de kinderen & al snel hangen zij bij hem op bed en vliegen de grapjes over en weer. “Het was helemaal niet eng!” zegt mijn zoon na afloop van het bezoekuur. “Hij was gewoon opa.” Mijn dochter voegt eraan toe: “Het klinkt gewoon eng, ‘hartinfarct’ en je weet niet hoe erg het is. In je hoofd maak je het dan groter misschien.”

“Dat vind ik eng!”

Ik wordt gebeld dat de mevrouw is overleden. Ik kom bij de familie en ik merk dat de zoon en dochter rustiger zijn dan de eerste keer dat ik ze ontmoette. De dochter vertelt dat het eigenlijk best goed gaat. Dat ze afscheid hebben kunnen nemen, dat alles gezegd is. Ik vraag haar hoe ze nu aankijkt tegen de ziekte en het verval. Ze zegt: “Het is niet fijn om te zien dat iemand slechter wordt. Maar het was nog steeds mijn moeder.”

De kinderen nemen me mee naar boven, waar moeder ligt. Ze zijn in de kamer, praten over en met hun moeder. En ze raken haar voorzichtig aan. De energie verandert. De eng verdwijnt een beetje. Het is nog steeds hun moeder. Ik nodig ze uit om me te helpen. Ze zoeken kleren uit. Zoon brengt een kam voor haar haren. Als het moment komt om haar in de kist te leggen, blijken ze allebei te willen helpen. Samen leggen we haar voorzichtig op haar plek. “Helemaal niet eng”, zucht de dochter. “Het is nog steeds onze moeder”, zegt de zoon.

In de week die volgt, hoor ik dat ze af en toe bij haar zitten. Dat ze met haar praten. Dat ze zien hoe de dood moeder’s lichaam verandert. Maar wat ik niet meer hoor is: “Dat vind ik eng!”

Als ik hen een paar weken na de uitvaart spreek, blijkt dat dit ze het meest is bijgebleven. Dat ze zich verwonderd hebben over hoe eng ze dachten dat het zou zijn, maar dat ze het in hun hoofd groter hadden gemaakt dan dat het is. En dat ze dankbaar zijn, dat ze dichtbij konden zijn tot het eind.

Hoofd en hart

Je hoofd kan iets een heel andere draai geven. Of je angst geeft je een naar gevoel. Blijf vragen, blijf kijken, blijf voelen. Je groeit, en leert, telkens weer opnieuw. En misschien is, wat jou zo eng leek, niet zo groot als dat je dacht.